Jaki wychowawca jest każdy widzi

Dziś o kategoriach wychowawców, ale to nie moje przemyślenia, a kogoś z zewnątrz. Jakiś czas temu mieliśmy bardzo miłe praktykantki, fajne (co to znaczy fajne?), pracowite dziewczyny z pomysłami. Kiedyś w parku, czy na innym spacerze zaczęły ze mną rozmowę na temat wychowawców w naszej grupie, spodobało mi się, co usłyszałam, więc postanowiłam to wykorzystać. Dziewczyny z inwencją podeszły do kwestii tego, jaki jest każdy z nas. Jest nas czworo, w sumie pięcioro, ale akurat te praktykantki nie miały chyba okazji poznać piątej osoby, dlatego zestawienia dokonały na tym co było dostępne.

Zgadzam się z dziewczynami, że każdy z nas jest zupełnie inny, prezentuje inny styl pracy i inne wartości, nie wspominając o tym, że każdy z nas zupełnie odbiega wiekiem i fizjonomią od reszty. Nie wchodząc w szczegóły spory przekrój społeczeństwa, na samej naszej grupie nie mówiąc już o pozostałych, przez to ciągle jest kolorowo i cały czas coś się dzieje. Ponieważ często różnimy się także stylem pracy i sposobem podejścia do dzieci, nieuniknione są również starcia, ale i wymiana doświadczeń. Wiele, bardzo wiele dowiedziałam się z rozmów i obserwacji na temat siebie, swojej pracy i możliwości zmiany.

Wracając do sedna… jak to nasze praktykantki podzieliły naszą czwórkę? Otóż ja zostałam mamą… dziewczyny wyjaśniły mi, dlaczego, jednak nadal nie do końca rozumiem, ale ponoć tak się zachowuje, że ich wszystkich do serca przytulam, a jednocześnie coś wymagam (ja bym powiedziała, że próbuję coś wymagać). To do mnie się przychodzi jak boli i gryzie, to ja wysłuchuję i udobrucham. Nie wiem, czy tak jest, ale mój ulubiony starszy kolega mówi, że za miętka jestem, może cóż, nie mnie to oceniać. Jak już jestem przy moim ulubionym starszym koledze, to wedle pań studentek on jest jak surowy, wymagający ojciec o dobrym sercu (osobiście rozczulało mnie zimą, jak wiązał maluchom szaliki). Zostały jeszcze dwie nasze drogie koleżanki, jedna z nich ponoć w naszej domodzieckowej rodzince jest jak babcia, szczególnie, gdy zakłada okulary na nos i dobrotliwym głosem czyta bajki. Co do ostatniej z naszego składu wychowawczego to ponoć to taka ciocia wulkan energii, którego wybuch może wiele. 

Dokładając do tego nasz rodzinkowy skład, sposób funkcjonowania grupy to wychodziła by z tego sielanka… niestety jednak daleko nam do sielanki, spokoju, zrozumienia i układu idealnego, już przez sam fakt, że istniejemy…